از روی استیصال قرآن را باز می کنم،
آیه «اِنَّ اللهَ مَعَ الصابِرین» می آید و دعوت به «صبر» می کند،
به دیوان حافظ تفأل می زنم،
از «صبر» و شکیبایی می گوید،
به خودت گلایه می کنم،
تو هم می گویی «صبر»
گویند که سنگ لَعل شود در مقامِ صبر
آری شود ولیک به خونِ جگر شود ....
مخاطب عاشقانه های مکتوبم،
خیال روشن فردایم،
آرامش روزهای پرآشوبم،
پناه امن ترس های زنانه ام،
بودنت را دوست دارم،
بودنت دل انگیزترین رخداد جهان من است،
بودنت بهار است،
می غلتد میان جانم و سبزم می کند،
با بودنت قد می کشم تا خود آسمان خوشبختی.....
عزیزِ جان تولدت مبارک
راست گفتی که بعضی حرف ها را باید درِ گوشی زد،
مثلا همین خود من
که یک کوله بار از حرف هایِ درِ گوشی برای تو نگه داشته ام...
کسی سوال می کند
"به خاطر چه زنده ای...؟"
و من برای زندگی تو را بهانه می کنم.....
"نیما یوشیج"
دخترک ناغافل آمد و تو را با خودش برد،
تمام مرا،
نگاهم پشت سرتان خُشکید،
و بعد از آن خیلی چیزهای دیگر
مثل آرزوها،
مثل رویاها،
مثل شادی،
و شاید زندگی....
خیلی وقت ها عجیب دلم می خواهد
ماهی کوچکی بودم با چند ثانیه حافظه!
از این سر تُنگ که می رفتم یک وجب آن طرف تر، یادم نبود از کجا آمده ام!
ماهی ها خوشبختند شاید،
دلتنگ نمی شوند دیگر.....
"معصومه صابر"
+ خیلی دلتنگتم :(
میان عقل و دل هر روز جدال است بر سر تو!
عقل بیچاره استدلال می آورد که دل را قانع کند:
« اگر او تو را می خواست حرف می زد،
اگر تو را دوست داشت قدمی بر می داشت،
اگر برایش مهم بودی چاره ای می اندیشید»
دل اما انگار گوش شنوا ندارد،
با هزار و یک جور «اما» و «اگر» و «شاید» از تو طرفداری می کند و عقل را مغلوب می کند،
می بینی عزیزِجان!
دلی که سوزاندی هنوز مثل کوه پشتِ توست..!
