در اثبات پست بودن این دنیا همین بس
که آدم از دیدن چند ثانیه ایِ کسی که روزی تصور می کرد قرار است یک عمر با او زندگی کند بر سر ذوق بیاید!
که آدم مجبور باشد به جای اینکه او را در کنار خود داشته باشد، فقط به عکس او خیره بماند!
که دلتنگی مثل خوره به جان آدم بیفتد اما نتواند دم بزند!
حقیقتا که اسم «دنیا» برازنده ی توست دنیا جان،
«پست» بودن عجیب به تو می آید!
