دفتر شعر

 

باد،

ورق هایِ دفترِ شعرم را با خود بُرد،

فردا تمام شهر عاشقت می‌شوند...

 

نیستی

 

تو نیستی، 

و این

خلاصه ی تمامِ عاشقانه‌ های غمگین من است....

 

بدون نقاب

 

شاید دنیا جای بهتری بود اگر آدم ها نقابِ نیرنگ و تزویر را از چهره شان برمی داشتند و خودِ واقعی شان را نشان می دادند،

دیگر کسی نمی توانست به دروغ برایت لاف دوست داشتن بزند و بی حساب و کتاب «عزیزم» و «جانم» تحویلت بدهد،

احساس دیگران به وضوح برایت مجسم می شد و تکلیفت با خودت و آنها روشن بود،

عزیزِ‌ جان،

در این دنیایِ سراسر نفاق و تزویر، از بُنِ جان دوست می دارمت، 

بدون نقاب.....

 

تسلیم

 

تو تنها کسی بودی که از دوست داشتنش، 

هیچ جنگی بین «عقل» و «قلبم» رخ نداد، 

هر دو موافق بودند که تسلیم شوند...

 

+ سوم اردیبهشت 

+ + بیست و یکمین سال  :)