شفا

 

دیدم که آدمی می تواند

شفای آدمی  شود، 

مثل تو برای من....

 

آتش بس

 

عزیزِ جان،

«جنگ» شاید،

اما «عشق» آتش بس نخواهد داشت!

دوست داشتنت هر روز در من تکرار می شود،

لا به لایِ جنگ،

در میانِ صلح....

 

جنگ

 

در این وادیِ بی خبری،

زیر آماجِ حملاتِ دشمن،

به تو فکر می کنم،

و در سرم جنگ است،

و تنها شهیدِ این میدان،

منم....

 

هم نفس

 

کجاست هم‌نفسی؟ تا به شرح عرضه دَهَم

که دل چه می‌کشد از روزگارِ هجرانش

 

دفتر شعر

 

باد،

ورق هایِ دفترِ شعرم را با خود بُرد،

فردا تمام شهر عاشقت می‌شوند...

 

نیستی

 

تو نیستی، 

و این

خلاصه ی تمامِ عاشقانه‌ های غمگین من است....

 

بدون نقاب

 

شاید دنیا جای بهتری بود اگر آدم ها نقابِ نیرنگ و تزویر را از چهره شان برمی داشتند و خودِ واقعی شان را نشان می دادند،

دیگر کسی نمی توانست به دروغ برایت لاف دوست داشتن بزند و بی حساب و کتاب «عزیزم» و «جانم» تحویلت بدهد،

احساس دیگران به وضوح برایت مجسم می شد و تکلیفت با خودت و آنها روشن بود،

عزیزِ‌ جان،

در این دنیایِ سراسر نفاق و تزویر، از بُنِ جان دوست می دارمت، 

بدون نقاب.....

 

تسلیم

 

تو تنها کسی بودی که از دوست داشتنش، 

هیچ جنگی بین «عقل» و «قلبم» رخ نداد، 

هر دو موافق بودند که تسلیم شوند...

 

+ سوم اردیبهشت 

+ + بیست و یکمین سال  :)

 

یعقوب

 

در من،

هزار یعقوب تو را انتظار می کشند.....

 

 

روشنی

 

تو روشنیِ قلب منی،

خودم را به هدر نداده ام...